27 Ιουλ 2017

Τα Αριστεία της Ποίησης στον Α΄Πανελλήνιο και Παγκύπριο Μαθητικό Λογοτεχνικό Διαγωνισμό 2016-2017 ΘΕΜΑ: "Κύπρος-Ελλάδα, Ιστορία και Πολιτισμός, ένα ταξίδι στο χρόνο"

  

 AΡΙΣΤΕΙΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

1)  «ΣΑΝ ΔΥΟ ΣΤΑΓΟΝΕΣ ΑΙΜΑ» του Αλέξανδρου Σαγρή (Ζάννειο Πειραματικό Γυμνάσιο Πειραιά-ΕΛΛΑΔΑ)

Μια νύχτα έγειρε στις ψυχές μας,
ένα αστέρι απλώθηκε στο σκοτάδι μας
και μονάχοι πια βρεθήκαμε σ’ ένα δείλι που μας ένωνε.

Σ’ εκκλησίες προσκυνούσαν τα κορμιά μας,
σ΄αναμνήσεις υποκλίνονταν τα συναισθήματά μας
και μέσα στους φλογερούς ορίζοντες της άνοιξης,
αφουγκραζόμασταν το παρελθόν.

Μα κατεχόμενα δεν  υπήρξαν ποτέ.
Εμείς ήμασταν η ένωσις και ο χωρισμός,
αψηφώντας τ’ άσκοπα λόγια των ξένων ουρανών.

Σε πανάρχαιους τόπους έσταξαν οι πληγές μας
και σε λευκές σελίδες χαράχτηκε η ιστορία μας.
Ίσως τελικά να μας χώρισαν οι συμπληγάδες,
ή μπορεί και το πέλαγος
που δεν άγγιξε στεριά για να μας ενώσει.

Πίσω απ’ του ήλιου τις ανεμόσκαλες
και κάτω από τα σκιερά μας πρόσωπα,
βρίσκεται το χώμα όλων μας,
περιμένοντας να του σπείρουμε τη γαλήνη.
                         _________________________________________
                               
2) «ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΟΔΗΓΟΣ» του Αλέξανδρου Αγραφιώτη  (1ο Γενικό  Λύκειο Βόλου-ΕΛΛΑΔΑ)

Ζητείται οδηγός για ταξίδι,
με προορισμό απροσδιόριστο.
Με όχημα επιλογής το νου του
και καύσιμο τη φαντασία.
Το όχημα πρέπει να βρίσκεται εις κατάστασιν αξιοπρεπή
χωρίς κάγκελα, καθαρό και περιποιημένο.
Αμοιβή, η ελευθερία σου.
Για πληροφορίες, κοίτα γύρω σου.

[Γιατί η ζωή  μας χαρακτηρίζεται από τείχη-όρια.
Το σπίτι σου ορίζεται από τείχη.
Οι σχέσεις με τους ανθρώπους γύρω σου ορίζονται από τείχη.
Η πόλη σου και η χώρα σου ορίζονται από τείχη.
Μη βάλεις τείχη και στο νου.
Αφέσου στην απειρότητά του.
Ταξίδεψε.
Και μην ξεχνάς. Αυτή είναι η ελευθερία σου.]
                   ____________________________________________

3)  «ΟΥΡΑΝΟΣ ΚΑΙ ΣΦΑΙΡΕΣ» της Μαρίνας-Ευσταθίας Σαρλή (4ο Γενικό Λύκειο Κορίνθου-ΕΛΛΑΔΑ)

Ο ουρανός  και οι σφαίρες
Γνωστός συνδυασμός
Γαλάζια δεν ήταν τα μάτια σου;
Μαύρα τα κυματιστά μαλλιά σου;

Σκοτάδι και θάνατος γύρω μου, αγάπη μου
Ο χρόνος είναι λιγοστός, δε προφταίνω
Σε λίγο θα γίνω ήλιος
Βγες στο περιβόλι και μύρισε τα λουλούδια για μένα
Εδώ μυρίζει μόνο μπαρούτι και σίδερο

Και πριν πλαγιάσεις, προσευχήσου για μένα
Είναι βαρύ το φορτίο του θανάτου
Και να το κουβαλάς
Και να το δίνεις
Αγάπη μου
Νύχτωσε και χάθηκε το γαλάζιο των ματιών σου
Οι σκιές χαϊδεύουν τα ακροδάχτυλά μου σαν τις μπούκλες σου
Αύριο πάω στο μέτωπο
Δε φοβάμαι

Το τελευταίο που θα δω
Είναι η σφαίρα
Ή τα μάτια σου
                  _____________________________________________

ΑΡΙΣΤΕΙΑ ΚΥΠΡΟΥ

1) «ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ» της Σωτηρούλλας Κωνσταντίνου - ποιητική ενότητα (Λύκειο Αραδίππου «Τάσος Μητσόπουλος» - ΛΑΡΝΑΚΑ-ΚΥΠΡΟΣ)

Ι. «Μνησιπήμων πόνος»
ο εφιάλτης, ζωντάνεψε πάλι μπροστά μου...
Νιώθω σα να ‘ταν χθες, που η καμπάνα χτυπούσε φοβισμένα...
Ο Αττίλας εισέβαλε στο αγνό και παρθένο νησί.
Πλήγωσε τα σπλάχνα της μικρής κόρης, της Κύπρου!
Το κορμί της ρημαγμένο, βασανισμένο
προσπαθεί να επουλώσει τις πληγές της,
προσπαθεί να βρει τη Λύτρωση!

ΙΙ. «Κύπρος, γλυκιά κόρη, ματωμένη...»
Ο πόνος σου άσπετος...
Θυμίζει το ονειρό-πικρο καλοκαίρι του ’74.
Το μυρολουσμένο άγιο κορμί σου
ζητά επίμονα λύτρωση από τον Ουράνιο Πατέρα.
Τα παιδιά σου παλεύουν για να ‘ρθει μια άσπρη μέρα!

ΙΙΙ.  Κύπρος,
μακαρία και αέρινη νήσος!
Πολλοί φθόνησαν τις χίλιες ομορφιές σου...
Σε ρήμαξαν, σε μάδησαν, σε κομμάτιασαν...
Η φωνή τού μουεζίνη,
σαν πάρθιο βέλος καρφώνεται στην «τετρωμένη» σου καρδιά,
σου θυμίζει πως με βία άρπαξαν απ’ τα χέρια σου τα παιδιά σου,
σου θυμίζει τα περιβόλια σου, τις θάλασσές σου...
σου θυμίζει τις πόλεις, τα χωριά σου...
Σκύβεις, φιλάς τ’ άγιο χώμα σου,
αναπέμπεις προσευχή στη Θεομήτορα,
με φύλλα μυρτιάς τιμάς τους αδικοχαμένους ήρωές σου,
ψιθυρίζεις ελπιδοφόρα: Ύβρις...Ναι, αλλά... ακολουθεί η Νέμεσις ... Η ΤΙΣΙΣ!
«Φωνή Κυρίου επί των Υδάτων»

ΙV. Κύπρος,
αλυσοδεμένη Μάνα
προσπαθείς ακόμα να επουλώσεις τις πληγές σου
θυμίζεις στα νέα βλαστάρια το μαρτύριό σου...
Σα να ΄ταν χθες που τα παιδιά σου
έτρεχαν χαρούμενα επάνω στο λυγερό κορμί σου.
Καλλιεργούσαν τους κάμπους σου, μεριμνούσαν τα ζώα σου
φρόντιζαν κάθε κομμάτι σου.
Το καθάριο αίμα σου έρρεε σ’ όλο το σώμα σου.
Η απέραντη αγκαλιά σου, χωρούσε όλον τον κόσμο σου,
με τα περβόλια τα ανθοστόλιστα,
τους διονυσιακούς αμπελώνες,
τις αιωνόβιες ελιές,
τα ξανθά στάχυα, τα απλωμένα, στο παχύ σου χώμα!

V. Πατρίδα μου,
σε κατασπάραξαν, σε σταύρωσαν.
Ανήμπορη, σακατεμένη
χωρίς το μισό σου κορμί
σηκώνεις επάνω στον ώμο σου
τα παλικάρια σου,
τους λεβέντες σου
που αντίκρισαν ηρωικά...
το αποφώλιον τέρας, το χάροντα...
Δε διέρρηξαν τα ιμάτια, δε ζήτησαν έλεος, δεν έκλαψαν...
Βάδισαν αγέρωχα
προς τη φωτεινή της αθανασίας δόξα.
Αναδείχτηκαν αιώνια πρότυπα της ιστορίας σου.
Το αίμα τους, έγινε αγίασμα στο χώμα σου.
Η Θυσία τους!
Φωτεινό παράδειγμα για το αύριο
ΤΟ ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟ!
                       __________________________________________

2)  Ομαδική εργασία των μαθητών του Γυμνασίου Αποστόλου Παύλου Πάφου:
Eμμανουήλ Δημητριάδη, Σταυριανής Παπανεάρχου, Ανδρέα Τουμασιάν, Ανδρέα Ταβέλη, Σταυρούλας Κωνσταντίνου, Φωτεινής Κουλουμού, Μαρίνας-Αφροδίτης Παναγή, Mohamd Bzara
(Ποίηση εμπνευσμένη από τους ομηρικούς ύμνους στην Αφροδίτη)

1. «Σμύρνα»
Θυμάσαι πως έτρεχες τότε...
Να γλιτώσεις από την οργή του... να γλιτώσεις από βέβαιο θάνατο.
Σπαθί κοφτερό στον κόρφο σου...
Και εσύ να τρέχεις στα βουνά.
Θυμάσαι πως φοβόσουνα τότε...
Που να πας... που να κρυφτείς απ’ τον Κινύρα...
Τα δέντρα δεν ήταν αρκετά Σμύρνα...
και εγώ ήμουν εκεί... δίπλα σου... πλάι σου... η θεά  σου.

2. «Ο θάνατος»
Σπαθί ορμώμενο πάνω στο δικό σου κεφάλι Μύρρα,
από οργή πατέρα που ζευγάρωσε άθελα μαζί σου.
Σπαθί ορμώμενο για το δικό σου θάνατο τώρα... εκεί μπρος
στα μάτια μιας θεάς ... της Κύπριδας.
-βοήθησέ με.
-δίπλα σου είμαι.
-Μη πονέσω.
-δεν πονάς... φυτό να γίνεις... Σμύρνα να σε λέμε.
Δεν πονάς.

3. «Γέννεσις»
Πόνος βαρύς.
Κόπηκε το φυτό θεά στα δύο.
Πόνος βαρύς αλλά μέσα του η ζωή.
Κλάμα παιδιού.
Θαύμα της φύσης ή της θεάς.
Καρπός ενός άνομου ζευγαρώματος.
Γλυκό παιδί.
Ο Άδωνης.

4. «Περσεφόνη»
Τη λάρνακα που σου δόθηκε Περσεφόνη, μη την ανοίξεις.
Τη λάρνακα που σου δοθηκε Περσεφόνη, φύλαξέ την.

Κι όμως εσύ την άνοιξες.
Μαγεύτηκες.
Ομορφιά.

Πόθος στον Πόθο που έγινε Πάθος.
Άρνηση στην άρνηση που έγινε Φωτιά.

Και οι δυο θεές μέσα στην οργή για σένα ΄Αδωνη.
Χωρίς ποτέ εσύ να το θελήσεις.
Οι δυο θεές σε άμαχη στους θεούς για σένα ΄Αδωνη.
Χωρίς ποτέ εσύ να το ζητήσεις.
Δια πατέρα εσύ... δώσε τη λύση.
Δια πατέρα εσύ... σταμάτα την αμάχη των θεών.

5. «3/3»
Μοίρασμα του χρόνου για δυο θεές.
Για σένα ΄Αδωνη.
Μοίρασμα του χρόνου για δυο κόσμους.
Για σένα ΄Αδωνη.
Όμως  πράξη δεν έβγαινε στα ίσα.
Και η Κύπριδα Αφροδίτη με πανουργίες τα κάλλη και τη ζώνη της
έδωσε τη λύση και σε πήρε.
Και η Κύπριδα Αφροδίτη, Άδωνη κέρδισε σε άνισα σε δίκαιη μοιρασιά.

Τα 3/3 δεν υπήρξαν ποτέ... ο χρόνος χάθηκε από δόλο της θεάς,
μαγεμένης από την ομορφιά σου Άδωνη.

6. «Το κυνήγι»
Μεγάλωσες Άδωνη.
Όμορφο παλικάρι για τον πόθο μιας θεάς στον πάνω κόσμο.
Μαγεύτικε από την ομορφιά σου η Κύπριδα.
Μεγάλωσες Άδωνη.
Στα βουνά πάνω ψηλά και στις κορφές μέρες αντροσύνης με το
θεριό τον κάπρο.

Κυνήγι θεριού.
Φωνές.
Νέος εσύ ... με ορμή ... δύναμη.
Κυνήγι θεριού.
Φωνές.
Αλαλαγμοί ... φωνές... νεκρός ο όμορφος ΄Αδωνης.
Θεά ... νεκρός ο ΄Αδωνής σου.

7. «Κόκκινα ρόδα»
Νεκρός ο ΄Αδωνης
.... πέθανε η ομορφιά, αν μπορεί να πεθάνει.
Νεκρός ο ΄Αδωνης
... και το αίμα στάζει, αν μπορεί να στάξει αίμα
από άδικο θάνατο.

Κοίτα το.
Αίμα να γίνεται τριαντάφυλλο.
Κοίτα το.
Αίμα να γίνεται ρόδο της γης επάνω θεά.

Τα ρόδα του ΄Αδωνη ... του δικού σου Άδωνη.

8. «Δάκρυα ανεμώνες»
Και έκλαψε η Κύπριδα.
Πόνος στον πόνο.
Έδιωξε το γέλιο από το πρόσωπό της και πόνεσε όπως πονάνε
οι γυναίκες που αγάπησαν πολύ.
Σαν κοινή θνητή Δια πατέρα.

Κύπριδα, στέγνωσε τα δάκρυά σου πια.
Δεν ωφελούν.
Πέθανε ο ΄Αδωνης
... ο δικός  Άδωνης.

Και έσκυψε η θεά και μάζεψε τον πόνο της από κάτω,
τις έκοψε, τις μάζεψε μια-μια τις όμορφες Ανεμώνες.
Τις ανεμώνες των δακρύων της για τον όμορφο Άδωνη που χάθηκε.
Δάκρυα Ανεμώνες που φύτρωσαν για τον πόνο της χαμένης
αγάπης της θεάς.

Δάκρυα ανεμώνες που φυτρώνουν όταν ο ήλιος της άνοιξης
Άδωνη σε φέρνει πια.

9. «Επίγραμμα»
Κύπριδα θεά, την Αχαιών ακτή μην αφήσεις και μείνε εδώ.
Οι κάμποι γέμισαν ρόδα και κόκκινες ανεμώνες για να θυμίζουν
σε όλους εδώ
τον Πόθο που έγινε Πάθος και Οδυρμός.
                   ___________________________________________

3)  «Με τι μετριέται ο θάνατος» της Μυρσίνης-Σεμέλης Τσιάρτα (Λατίνειο Γυμνάσιο Λεμεσού-ΚΥΠΡΟΣ)

«Μολών Λαβέ»... φώναξε ο Γρηγόρης
κι ο αντίλαλος έφτασε μέχρι τις Θερμοπύλες
για να σμίξει
με τα Άγια των Ηρώων.
Ο Μαχαιράς βρυχάται,
ξερνά λάβα και ιστορία από τα σπλάχνα του.
Πύρινες λόγχες
τυλίγουν τη σπηλιά, το σώμα, την ψυχή,
αγκαλιάζοντας την αιωνιότητα.
Πώς ξεπερνιέται ο φόβος;
Πώς πυρπολούνται τα είκοσι εννιά σου χρόνια;
Πώς κλείνουν οι κερκόπορτες;
Πώς προσπερνιέται ο Εφιάλτης;
Με τι μετριέται ο θάνατος;

Καίγονται οι θάμνοι, το θυμάρι και οι σκίνοι,
μαζί η σάρκα, ο φόβος και οι αλυσίδες της σκλαβιάς.
Άγγελε με τις ματωμένες φτερούγες,
πυρπόλησε και τις δικές μας ψυχές!

Μια λάμψη αποκαλύπτεται μπροστά του
και τον καλεί να γονατίσει, να προσκυνήσει,
να μεταλάβει το Αθάνατο κρασί της Ιστορίας.
                      ___________________________________________

4)  «Η ελπίδα αυτοκτόνησε ... σήμερα 2017 μ.χ.» της Μαρίας Τσουκαλά (Γυμνάσιο Απ.Παύλου Πάφου-ΚΥΠΡΟΣ) - Αφιερωμένο στον Ευαγόρα Παλληκαρίδη, που δεν  πρόλαβε το σήμερα

«Μέρες είναι θα περάσουν...»
Μεγαλώσαμε με αυτά τα λόγια ... τα δικά τους.
Τότε.
Δύσκολα περάσαμε
και μαζί μας και η ελπίδα... από τότε.

Λέγανε πως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
Ότι ο αγώνας μετρά.
Και πολεμήσαμε ... τότε.
Όλοι μαζί βγήκαμε στα βουνά... θυμάσαι;
Όλοι μαζί πήραμε ανηφοριές ... θυμάσαι;

΄Εκαναν λάθος ... δεν πέθανε.
Αυτοκτόνησε.

Πώς να ζει σ' αυτήν την κατάσταση κανείς σήμερα Ευαγόρα;

Στην εποχή που δεν έμεινε τίποτα.
Στα μέρη που είναι ακαλλιέργητα... από ελπίδα.
Στα χρόνια που μεγάλες στιγμές δεν υπάρχουν.΄
Παρά μόνο λόγια, λόγια, λόγια...

«Τα δύσκολα πέρασαν», μας είπαν τότε.

Μα τα απομεινάρια έμειναν τώρα
Πλέον γίναμε καλουπωμένοι
Τα όριά μας είναι χαμηλά...
Αισιοδοξία για το αύριο ελάχιστη.
Τα χαμόγελα δεν υπάρχουν ... χάθηκαν.. από τότε.
Αποτύχαμε.
Οι αξίες μετατράπηκαν σε “ανάξιες”.

Πώς καταντήσαμε;
Διερωτήθηκε ποτέ κανείς;
Άκρως αδιανόητο θα ‘ναι.
Και πάλι η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.


Το “αυτοκτόνησε”  λέγεται για να λέγεται.
              __________________________________________