ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΠΑΙΔΕΙΑΣ, ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ Ζ' ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ ΤΟΥ ΕΠΟΚ

 

ΕΔΩ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΠΑΝΑΓΑΚΟΥ

 ΕΔΩ

Εδώ, στο γλαυκό κύμα της γαλάζιας άνοιξης

που πίνει ολόχυμο το θρόισμα του σταυρωτού πανιού

στο ξάστερο αεράκι·

πώς μπορεί να χωρέσει ένα μισό φεγγάρι!

Εδώ, που σπαρμένα σε κάθε στάλα Αιγαίου,

μυριάδες κομμάτια από φως

φλογίζουν το υγρό ρίγος του όνειρου,

πώς ν’ απλωθεί η ιδέα του σκότους!

Εδώ, ναι ’δω, στους ξανθούς κάμπους των καλοκαιριών

που κανένας χειμώνας, όσο τρανός κι αν ήταν,

δεν μπόρεσε να σβήσει την άνοιξη της αναπνοής τους

πώς να ευδοκιμήσει ο βοριάς της Ανατολής!

Στη λιόστρωτη εδώ γειτονιά των Θερμοπυλών

και στων Μαραθωνομάχων τις λόχμες

και μες στην ηχώ των ιαχών των Σαλαμινομάχων

που το άροτρο της ζωής γνέθει τις παλιές φορεσιές του ήλιου

να τις θυμάται και να ορθώνεται

να τις φορά και να φλογιέται η πέτρα

πώς να σταθεί η ανολοκλήρωτη καρδιά!

Στις πνοηρρεούσες αστροφεγγιές του συνειδέναι, εδώ

που μέσα τους ξεψυχούν

κι αιώνια ανασταίνονται οι υπάρξεις

για της αγάπης τη σπορά·

πώς να ριζώσει το μίσος!

Εδώ, στο φεγγοβόλημα των καμπαναριών

στους Αναστάσιμους χτύπους της καμπάνας

πώς θα μπορούσαν να υψωθούν σιδερόφρακτοι

στις καρδιές των αετών του Αρχιπελάγους

οι μιναρέδες των νέων Ασσασσίνων!

Εδώ, που το αίμα άσπρισε τους τοίχους των σπιτιών

κι η αγωνία των αθώων έβαψε έναν Ντελακρουά

στης Χίου τον … συνωστισμό,

Ποιο ασκέρι αρνησιπάτριδων μπορεί να επιβιώσει!

Στο μονοπάτι ΕΔΩ, που δεν έχει γυρισμό

απ’ της τιμής και του χρέους την πόλη

κι απ’ του ήλιου τις φωτολαλιές,

κι απ’ του Ραδάμανθυ την κρίση,

ποιος μπορεί ν’ αλλάξει τον ρουν ή την κοίτη!

Κανείς!!

Στο μονοπάτι ΕΔΩ, της ΤΙΜΗΣ και του ΧΡΕΟΥΣ!!

ΜΟΝΑ ΣΑΒΒΙΔΟΥ ΘΕΟΔΟΥΛΟΥ Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΝΥΧΤΟΦΥΛΑΚΑΣ

ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΕΝΗ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΥ

Η κυρία Μόνα Σαββίδου Θεοδούλου είναι μια πολυγραφότατη και αναγνωρισμένη ποιήτρια και συγγραφέας. Γεννήθηκε το 1949 στην Λεμεσό από γονείς Μικρασιάτες που έφτασαν στην Κύπρο ως πρόσφυγες. Σπούδασε στην Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και εργάστηκε ως εκπαιδευτικός στην Κύπρο. Υπηρέτησε, πριν συνταξιοδοτηθεί, ως Συντονίστρια Διευθύντρια σχολείων πόλης και επαρχίας Λεμεσού, ενώ διετέλεσε γραμματέας του Κυπριακού κέντρου Συγγραφέων ΠΕΝ και πρόεδρος των Μικρασιατών Κύπρου. Έχει εκδώσει πολλές ποιητικές συλλογές, θεατρικά, διηγήματα, και άλλα, ενώ έργα της έχουν μεταφραστεί σε δώδεκα γλώσσες. Συνολικά έχει συγγράψει 36 βιβλία. Η ανά χείρας ποιητική συλλογή, γραμμένη σε ελεύθερο στίχο, διαπνέεται από έναν νοσταλγικό, τρυφερό πόνο για το δράμα των προσφύγων της Μικρασίας. «Πώς να θεραπεύσω/επώδυνες μνήμες/μισό φεγγάρι/μισό πρόσωπο/ολόκληρη η θλίψη/ενός πρόσφυγα», μας λέει στο ποίημα «Το φάρμακο του χρόνου». Η ποίηση που περιέχει η συλλογή αυτή είναι γεμάτη από δυνατές μεταφορές και εικόνες. Όπως για παράδειγμα σε μια σειρά ποιημάτων με τίτλους του μνημείου, θρηνώντας τους νεκρούς, αναφωνεί «έπρεπε να βρούμε /νυχτοφύλακα/να παραφυλάει/το ολοκέντητο σεντόνι/του ύπνου των νεκρών». Με πόση ευαισθησία και λεπτότητα μας μεταφέρει η κυρία Σαββίδου τον πόνο του ξεριζωμένου λαού! Αν και για την ποιήτρια είναι «ένα σκοτεινό ιερό η μνήμη»,  δεν της λείπει η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, όταν για παράδειγμα στο ποίημα «Αντιπελάργηση» καταλήγει «… με την αντιπελάργηση/η είσοδος στον μέλλοντα αιώνα/με όπλο το φως/με λόγο το φως/απ’ την ρωγμή» και αλλού, «ήθελα να περάσω από άλλη πόρτα/που βγάζει κατάστηθα στο φως». Η ποιήτρια επιχειρεί να διατηρήσει, όχι μόνο στην μνήμη της αλλά και στην μνήμη της ιστορίας, ζωντανή την φρίκη της προσφυγιάς. Εξάλλου για την μνήμα γράφει: «Ναι, εμείς δεν σκοτώνουμε την μνήμη/εμείς ζούμε απ’ την μνήμη/εμείς κεντούμε στο σώμα μας την μνήμη/με μετάξι απ’ το σκουλίκι/το ακοίμητο/σκίζει την σάρκα το βελόνι/ ο πόνος βαθύς/πώς αλλιώς θα θυμόμαστε;». Τι άλλο να πει κανείς για την ανθρωπιά που διαπνέει αυτούς τους στίχους; 

Μοναδικές Συνταγές από τους Φίλους του ΕΠΟΚ!

Μη χάνετε μοναδικές συνταγές από την Ελληνική και Κυπριακή Κουζίνα που δημοσιεύονται τακτικά στη σχετική ομάδα του ΕΠΟΚ στο Facebook! Γίνετε τώρα μέλος και δημοσιεύστε και τις δικές σας χαρακτηριστικές τοπικές συνταγές: https://www.facebook.com/groups/kouzinaepok/

"Με τον Ε.Π.Ο.Κ. κάθε διήγημα ή παραμύθι είναι Χριστούγεννα" για τέταρτη συνεχή χρονιά!

Ο Ε.Π.Ο.Κ. προκηρύσσει  τον 4ο Χριστουγεννιάτικο Διαγωνισμό του, "Με τον Ε.Π.Ο.Κ. κάθε διήγημα ή παραμύθι  είναι Χριστούγεννα" ο οποίος λήγει την 15η Νοεμβρίου 2023, ώστε να έχει ολοκληρωθεί και εκδοθεί ο τέταρτος τόμος της χριστουγεννιάτικης ανθολογίας πριν τα Χριστούγεννα.

Ο εν λόγω διαγωνισμός απευθύνεται τόσο σε ενήλικες όσο και σε μαθητές από όλες τις ηλικίες!

Φέτος, περισσότερο από ποτέ, ο ΕΠΟΚ σας καλεί να σκεπάσετε με τη μελάνη σας τον ήχο τον πολυβόλων και τις εκρήξεις από τις βόμβες ώστε στα αυτιά των μικρών παιδιών να φτάσουν μόνο μηνύματα αγάπης, αδελφοσύνης, και αλληλεγγύης. Σας καλούμε να γεμίσουμε τον κόσμο με παραμύθια που μιλούν για την ελπίδα, για τη γέννηση του θεανθρώπου και για το καλό στην καρδιά των ανθρώπων. Όλοι μαζί δίνουμε μια γροθιά στην άσχημη όψη της πραγματικότητας και γλυκαίνουμε τα όνειρα των μικρών παιδιών.

Για να λάβετε μέρος στον διαγωνισμό μας, παρακαλούμε το Χριστουγεννιάτικο Παραμύθι και το Χριστουγεννιάτικο Διήγημα να μην υπερβαίνουν τις τέσσερις σελίδες Α4 δακτυλογραφημένες με γραμματοσειρά Arial 12. Φυσικά τα θέματά σας θα πρέπει να είναι χριστουγεννιάτικα. 

Έχετε δικαίωμα να λάβετε μέρος είτε στο Παραμύθι είτε στο Διήγημα είτε και στα δύο, ενώ μπορούν να αποσταλούν και Παραμύθια ή Διηγήματα παλαιότερων χρόνων τα οποία δεν είναι βραβευμένα.

Μαζί με τη συμμετοχή σας, θα πρέπει να υπάρχει σε ξεχωριστό αρχείο (word ή pdf μόνο) το ονοματεπώνυμο, η διεύθυνση, το τηλέφωνο και το email του συμμετέχοντα (ή του καθηγητή σε περίπτωση που καθοδηγεί κάποιον μαθητή). Επίσης, επειδή σκοπεύουμε να εκδώσουμε ένα βιβλίο με όλα τα «επιλέξιμα» έργα από τον διαγωνισμό αυτό, όπως και τις προηγούμενες χρονιές, παρακαλούμε όπως αναφέρετε στο έγγραφο με τα στοιχεία σας εαν ενδιαφέρεστε να συμπεριληφθεί το έργο σας σε ένα τέτοιο εάν θεωρηθεί «επιλέξιμο». Το κόστος και οι όροι του βιβλίου θα ανακοινωθούν τον Νοέμβριο και μπορείτε εως τότε να αλλάξετε την επιλογή σας εάν θέλετε. Δε γίνονται δεκτά χειρόγραφα.

Απαραίτητη προϋπόθεση για να συμπεριλάβουμε το έργο σας για αξιολόγηση είναι να έχετε εγγραφεί στη λίστα ενημερώσεων (newsletter) του συλλόγου μας πατώντας ΕΔΩ στο http://eepurl.com/2nKyr αν δεν το έχετε κάνει ήδη, έτσι ώστε να διευκολύνετε την επικοινωνία μας μαζί σας. Σε περίπτωση μαθητικής συμμετοχής στον εν λόγω διαγωνισμό που η υποβολή γίνει από τον καθηγητή του μαθητή, η εγγραφή μπορεί να γίνει είτε με το email του καθηγητή είτε με το email του μαθητή εάν υπάρχει.

Η κριτική επιτροπή θα ανακοινωθεί μαζί με τα αποτελέσματα. Μπορείτε να στέλνετε τα έργα σας στο email kypriakosellinismos@yahoo.gr εντός της προθεσμίας.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΝΟΜΗ ΒΡΑΒΕΙΩΝ 13ου ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ

 Αγαπητά μέλη, φίλες και φίλοι, η εκδήλωση απονομής των βραβείων του 13ου Παγκόσμιου λογοτεχνικού και καλλιτεχνικού διαγωνισμού θα λάβει χώρα στις 15 Δεκεμβρίου 2023 στο Σπίτι της Κύπρου στις 5 :30 μμ.

Παρακαλούνται θερμά όσοι επιθυμούν να συμμετέχουν να το δηλώσουν στην αντιπρόεδρο κ Φράγκου στο gzkaroutzos@gmail.com

Προσεχώς θα ανακοινωθεί με λεπτομέρειες και η εκδήλωση απονομής των βραβείων του Ζ Παγκύπριου μαθητικού διαγωνισμού, ο οποίος θα γίνει στην Κύπρο

Θερμές ευχαριστίες

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΑΔΟΥΛΩΤΗ ΚΕΡΥΝΕΙΑ

 

Ο ΕΠΟΚ σας δηλωνει οτι στεκεται μαζι σας σε καθε προσπαθεια επιβολης συνθηκολογησης που προσπαθουν να συνάψουν οι κυβερνησεις μας με το να χαιδευουν την απεναντι πλευρα.Συμφωνουμε με τη διακηρυξη που μας στειλατε, τη μελετησαμε και την παραθέτουμε αυτούσια...Είμαστε μαζι σας, διοτι εξευτελιστικους συμβιβασμους δεν δεχομεθα ουτε και την προσπαθεια των ηγετών μας που προσπαθουν να  συνθηκολογησουν με την κατοχη του Ταταρ...

Ηρακλής Ζαχαριάδης- Προεδρος 

Ελληνικου Πολιτιστικου Ομιλου Κυπριων Ελλαδας

ΑΝΘΗ ΤΗΣ ΑΠΕΡΑΝΤΟΣΥΝΗΣ- ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΥ ΕΛΕΝΑΣ

Βιβλιοκριτική από τον Ποιητή Ιωάννη Παναγάκο

«…Σκέψη γεννημένη/ στα ακραία μήκη και πλάτη της ψυχής σου εντός σου/…/περπάτησες ανυπόδητη, ψυχή μου/…/ταξιδεύτηκες σε όλο το δρόμο/ από όνειρο σε όνειρο/…/ Είσαι αυτό που σκέφτηκες,/ άνθρωπος, σκιά του δικού του ονείρου». Το απόσπασμα αυτό είναι από το ποίημα «Ο άνθρωπος, σκιά ενός ονείρου» (σελ. 12), πρώτο ποίημα της συλλογής, στο οποίο βλέπουμε ότι από την αρχή της ανθολογίας, η Έλενα Παπαθανασοπούλου μας εισάγει στον κόσμο της ποίησης, με έναν τρόπο ξεχωριστό. Ψυχοθεραπεύτρια η ίδια, έχοντας σπουδάσει και φιλοσοφία, μας παρουσιάζει ποιητικά τη λειτουργία της ψυχής, μέσα από έναν πανέμορφα φιλοτεχνημένο φιλοσοφικό στοχασμό.

Και, βέβαια, κάπως έτσι είναι δομημένα σχεδόν όλα τα άνθη της υπόψη ανθολογίας της ποιήτριας, που, κατ’ αυτόν τον τρόπο, δημιουργούν και αποτελούν μια ολόφωτη σειρά από ανθισμένους βλαστούς της ψυχής, η οποία φιλοτεχνεί ποιητικά την φιλοσοφική της ενδόμυχη έρευνα, διδάσκοντας και διδασκόμενη, τόσο από το βάθος και το πλάτος της ίδιας, του εαυτού της δηλαδή, όσο και από τα πορίσματα της Επιστήμης της Ψυχολογίας και τους εξίσου δαιδαλώδεις χώρους της φιλοσοφίας, όπως στο παρακάτω απόσπασμα από το ποίημα «Ούτε αρχή ούτε τέλος» (σελ. 14), όπου είναι ολοφάνερος ο φιλοσοφικός στοχασμός που, περίτεχνα φιλοτεχνημένος, ερευνά τη θέση, το διώμα και την ουσία της ψυχής: «… Αδιάκοπα η ψυχή σε όλες τις θέσεις/ κεντιέται με πολύχρωμη κλωστή./ Ο κύκλος ολόκληρος, βίου τροχός/ και στη στρογγυλάδα του επάνω/ η περιφορά του Άπειρη,/ κάθε σημείο ταυτόχρονα και τέλος και αρχή…».

Φυσικά, δεν θα μπορούσε να λείπει η φιλοσοφική χροιά από τα ποιήματα της Έλενας Παπαθανασοπούλου, γιατί, σε συνάφεια και ως απότοκο γεγονός, ίσως, του περιεχομένου των σπουδών της, αυτός είναι εξ αρχής ο στόχος της, αφού, όλα της τα ποιήματα, πλην ενός, έχουν την έμπνευσή τους σε φιλοσοφικούς ορισμούς ή φράσεις αρχαίων και μη, Ελλήνων, ως επί το πλείστον, φιλοσόφων, συγγραφέων, και άλλων προσωπικοτήτων, κείμενα τα οποία παρεμβάλλονται μετά τον τίτλο κάθε ποιήματος της συλλογής, ως «μότο» και στη συνέχεια αναλύονται με την ποιητική ματιά της ποιήτριας Έλενας, όπως στο ποίημά της «Ως ποταμός που μόνο μια φορά τον διαβαίνεις», σελ. 16): «ΠΟΤΑΜΩ ΟΥΚ ΕΣΤΙΝ ΕΜΒΗΝΑΙ ΔΙΣ ΤΩ ΑΥΤΩ» (Δεν μπορείς να μπεις δυο φορές στο ίδιο ποτάμι, Ηράκλειτος) όπου η φράση «μότο» του ποιήματος αναλύεται και παρουσιάζεται με την ομορφιά του ποιητικού λόγου της ποιήτριας: «… Η κάθε σκέψη σου ανεξήγητα γνώριμη,/ αλλά και ανοίκεια νέα./ Ο αφεύγατος Χρόνος ρέει ασταμάτητα,/ μα ο Αιώνας ένας/ κι εσύ ξυλαράκι μέσα στο αρίφνητο/ αδυσώπητό σου ρεύμα ρίγησες/ και ράγισαν γύρω σου άβυθες όλες οι σιωπές./ Το δάκρυ αστραφτερό πετράδι/ στην άκρη του κόσμου κυλά,/ ως ποταμός που μόνο μια φορά τον διαβαίνεις».

Κοιτάζοντας τις σπουδές της Έλενας Παπαθανασοπούλου, θα μπορούσε να πει κανείς πώς η ποιήτρια, επιλέγοντας να κάνει τη διατριβή του μεταπτυχιακού της ερευνώντας τη σχέση της πλατωνικής φιλοσοφίας με την ψυχανάλυση, βιώνει μια τραγική ειρωνεία, αφού, ποιήτρια ούσα η ίδια, μελετά τον φιλόσοφο που από το κορυφαίο έργο του, την Πολιτεία, εξορίζει την ποίηση και τους ποιητές. Όμως, αυτό έχει την εξήγησή του, τουλάχιστον κατά τη γνώμη του γράφοντος: Ο Πλάτων απορρίπτει την ποίηση και τους ποιητές, γιατί, ως ο κατ’ εξοχήν νοησιάρχης φιλόσοφος, ο οποίος πιστεύει, ερευνά και δημιουργεί τα πρότυπα, τις ιδέες του, φυσικά δε θα μπορούσε να ανεχθεί μια διαδικασία η οποία, στα μάτια του τότε κόσμου, είτε χρειαζόταν την επενέργεια του οίνου για να διεκπεραιωθεί (Αρχίλοχος), είτε υμνούσε τους θεούς, όχι αναζητώντας την αρχέγονη ουσία της αλήθειας, αλλά απλώς ένεκα της πίστης σε αυτούς, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα να παρουσιάζονται και να υμνούνται και πράξεις κατώτερες, που δεν αρμόζουν στο πνεύμα και που δεν διαπαιδαγωγούν τους σημερινούς και τους αυριανούς δημιουργούς, τους φύλακες-αρωγούς και τους φύλακες-άρχοντες, δηλαδή τα κύτταρα μιας υγιούς κοινωνίας, αλλά παρουσιάζονται ή υμνούνται απλώς και μόνο επειδή είναι πράξεις θεϊκές (Όμηρος, Ησίοδος, κ.τ.λ.). Μ’ αυτό τον τρόπο ήθελε να δείξει την υπεροχή του πνεύματος έναντι της δοξασίας, της φαντασίας, της μίμησης, της διασκέδασης και της έκφρασης, γενικώς, των συναισθημάτων, ήτοι την υπεροχή της φιλοσοφίας έναντι της ποίησης και των τεχνών γενικώς. Όταν όμως η ποίηση δείχνει ότι μπορεί να ερευνά την ψυχή του ανθρώπου, αναζητώντας την πηγή, την ιδέα, το αρχέτυπο, τότε αυτή η ποίηση δεν αντίκειται, πλέον στην προσπάθεια του Πλάτωνα, δηλαδή στην ανάδειξη της Πολιτείας των ιδεών, αλλά γίνεται σύμμαχός του. Έτσι, λοιπόν, θα ήταν πολύ φυσικό, αν μπορούσε ο Πλάτων να διαβάσει την ποιητική συλλογή της ποιήτριας Έλενας Παπαθανασοπούλου, «άνθη της απεραντοσύνης», να την τοποθετούσε σε περίοπτη θέση στην Πολιτεία του, αναγνωρίζοντας, κατ’ αυτόν τον τρόπο ότι, ναι, η ποίηση, όπως αυτή της ποιήτριας Έλενας Παπαθανασοπούλου, μπορεί να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους, όπως συνάγεται και από το παρακάτω απόσπασμα του ποιήματος «Η ελπίδα» (σελ. 18), όπου η ψυχή-ελπίδα ως όνειρο του ξυπνητού υποκειμένου, δείχνει τον δρόμο για ένα καλύτερο μέλλον, για έναν καλύτερο άνθρωπο: «…Αναχώρησαν οι βραδύκρουστες ώρες/ όλες από τη θέση τους,/ ανακατεύτηκαν, αναδεύτηκε μέσα τους/ η ύπαρξή τους ολοζώντανα,/ η καρδιά βροντοχτυπά δυνατά, με προσμονή,/ ατενίζοντας τον δρόμο σε χρόνο μέλλοντα./ Εκεί θα βαδίσω λέει…».

Και δεν είναι μόνο ένα το παράδειγμα που δείχνει πώς, μέσα από την φιλοσοφημένη έρευνα της ψυχής, φανερώνεται το πόσο πολύ μπορεί να ζυμωθεί και να σφυρηλατηθεί η ανθρώπινη φύση και να βελτιστοποιηθεί ο χαρακτήρας του ανθρώπου. Ολόκληρο το ποίημα «Είμαι ελεύθερος άνθρωπος» (σελ. 20), είναι μια σειρά παραδειγμάτων που περιγράφουν αυτή την αλήθεια, παρουσιάζοντας, συγχρόνως, και ένα πλήθος καλολογικών στοιχείων και σχημάτων λόγου, που, χάρις σ’ αυτά, επιτυγχάνεται η παρουσίαση της υπόψη αλήθειας ολοζώντανα και, φυσικά, όχι, μόνο, στο υπόψη ποίημα:

- «Πάνω στ’ αμόνι μ’ έστησε ο σιδεράς,/ την ψυχή μου να τροχίσει/ και στο αμόνι με φωτιά σχήμα να μου χαρίσει./ Μ’ έπιασε και σμίλεψε καυτή λαβίδα πυρωμένη/ με χτύπησε ηχερό σφυρί στη ράχη την ερυθρωμένη…». Εδώ, ολόκληρο το απόσπασμα είναι και μια πολυμορφοποιημένη μεταφορά, με την οποία παρομοιάζεται η ψυχή ως σίδερος που σφυρηλατείται από τον σιδερά στο αμόνι, ενώ ταυτόχρονα είναι και προσωποποίηση της αγωγής και της παιδείας ή και της ίδιας της ζωής σε σιδερά, παράλληλα δε, και παρομοίωση του σχολείου ή του σπιτιού ή του χώρου και του περιβάλλοντος εργασίας ή διαβίωσης του μαθητή ή του ενήλικα, αντίστοιχα, με αμόνι, σφυρί και λαβίδα, κατά περίπτωση, και είναι, ως όλα αυτά μαζί να μας λεν, με στεντόρεια φωνή, πως τίποτα δεν μπορεί να ανδρωθεί, χωρίς πελέκημα ή χτύπο βαρύ ή και πόνο εσωτερικό ή και εξωτερικό, αφενός, και, αφετέρου, χωρίς μάχη εσωτερική, τίποτα δεν κερδίζεται στη ζωή, όπως αφήνεται να νοηθεί και στην επόμενη στροφή του ποιήματος: «… είμαι της αμφιλύκης ώρας μαχητής αθώρητος,/ της σκιαμαχίας μέσα μου ο παιδεμός ο αδυσώπητος,/…/ το βλέμμα ολοζώντανο αστράφτει και σπιθίζει/ κι η ζήση σαν το όνειρο με όνειρα γεμίζει».

- Κι είναι σπαρμένο το ποίημα αυτό, πόσο μάλλον ολόκληρη η συλλογή, με σπάνιες όμορφες, μα ξεχασμένες ή άγνωστες στους πολλούς λέξεις: «αμφιλύκης», «αρτσίδι», «αχάραγα», «ουρανόθρεφτα», «επίμοχθη», με παραγωγή νέων, ύστερα από σύνθεση γνωστών, λέξεων, όπως  «πολυσπαθισμένη», «αχνοψιθυρισμένη», ή και τελείως νέων όμορφοπλασμένων λέξεων όπως η λέξη «Αφώτιγα»!

- Κι είναι, επίσης, το ίδιο ποίημα, γιομάτο, όπως πολύ περισσότερο ολόκληρη η ανθολογία, από ωραία σχήματα λόγου, όπως: Ομοιοτέλευτο – ομοιοκατάληκτο («…την κόμη μου θ’ ασπρίσει»,/ «… γδυτό θα με αφήσει»,/ «… η νόηση σπαθίζει»,/ «… αστράφτει και σπιθίζει»,/ «… με όνειρα γεμίζει»), ή Οξύμωρο («όλες οι μάχες ανεπίτρεπτα χαμένες./ Όλες οι μάχες τέλος κερδισμένες»), καθώς και με ωραίες εικόνες («είμαι της σκέψης μου η ζωή που λευτεριά χαρίζει» που είναι μια από τις πολύ ωραίες εικόνες των ανθών της απεραντοσύνης, με την οποία η ποιήτρια παρουσιάζει την ψυχή να δημιουργεί δια της σκέψεως), κ.τ.λ.

Είδαμε, μόλις τώρα, ένα μεγάλο κοίτασμα καλολογικών στοιχείων μόνο σε ένα ποίημα. Αυτό και μόνο μας προϊδεάζει ότι, αν εξετάσουμε μ’ αυτή τη ματιά ολόκληρη τη συλλογή, θα αντιμετωπίσουμε μια τεράστια θάλασσα τέτοιων στοιχείων· και όντως, έτσι είναι! Όμως δεν είναι μόνο τα επιμέρους καλολογικά στοιχεία ή τα σχήματα λόγου που κάνουν αυτή την ανθολογία να ακτινοβολεί υπέρλαμπρο φως. Ο κάθε στίχος, η κάθε στροφή της, λες και είναι πλασμένα από μια χρυσαφένια λάμψη που σε κάνει να νιώθεις ότι ίπτασαι στο στερέωμα, μέσα στο απόλυτο λευκό φως της ουσίας του πνεύματος. Ας θαυμάσουμε μια τέτοια φωτακτινοπλεγμένη στροφή, από το ποίημα «Ζωή θαρρετή με του εσώτερου σθένους σου την αρετή», (σελ. 22): «Τριγμός δύσκολος, γοερός λυγμός βαθύς κι ολόθρηνος,/ στου κόσμου τα θεμέλια/ ο φόβος κάνει την καρδιά να φτερακά παλλόμενη/ με μάνητα στα στήθια/ ωσάν πουλί δεόμενο στην ξόβεργα πιασμένο,/ αλαφιασμένο, στου ηλιοβόρου δάσους/ τα βαθίσκιωτα μέρη μυστικά».

Και, βέβαια, όπως μπορεί κάλλιστα εννοήσει ο καλλιεργημένος αναγνώστης του βιβλίου, απ’ όλα όσα αναφέρθηκαν ήδη, ολόκληρο το θαυμαστό έργο που κρατά στα χέρια του διαβάζοντάς το, αποτελεί έναν ωκεανό ομορφιάς, γνώσης, βαθύτερων νοητικών, φιλοσοφικών στοχασμών και αναζητήσεων, εισχωρώντας στα ενδότερα της ψυχής του ανθρώπου και ανασύροντας στην επιφάνεια όλα τα στολίδια που μπορούν να την κοσμούν, πλην, όμως, και τα μύρια όσα προβλήματα που μπορούν να την περιχαρακώσουν, να την εγκλωβίσουν, να την υποδουλώσουν.

Για του λόγου το αληθές, θα αναφέρω, χωρίς επιπλέον ανάλυση (λόγω χώρου), μερικά από τα εξωτερικά στολίδια στη γραφή των ποιημάτων, στολίδια τα οποία επικοινωνούν μ’ αυτά τα βαθύτερα της ψυχής, τα οποία και αναδεικνύουν:

- Από το ποίημα «Η ελευθερία του ανοιχτού νου», σελ. 24: «Ο γλάρος ο ουρανόδρομος πέταξε», «του ασημοκύανου γαλάζιου», «πεντάξενος», «ολοτρόγυρα», «φωτερό κύκλο του ουρανού», «ακάματη ανοιχτωσιά», ολόδοξα λευκά πουλιά».

- Από το ποίημα «Έχε μέτρο, ορμηνεύει η απαλή φωνή του σοφού», σελ. 26: «Μάχη αφεύγατη», «μεσουράνημα του χρόνου», «πύρινα άνθη/οι πύρανθοι», «οι τροχιές των ορέξεων», «βαρύτλητες ώρες». «Ιερό το χάδι της σιγής του νου», «μεσοκαλόκαιρο του χρόνου».

- Από το ποίημα «Γνώρισε τον εαυτό σου βαθιά», σελ. 28: «Ουρανοσύνη», «Η Αλήθεια ά-ληθη, α-ξέχαστη, χωρίς τη λήθη», «στους θαλερούς βυθούς του νου σου», «με βαθύτατη άβυθη αποδοχή», «ημεράδα», «ως Κόσμημα ο Κόσμος», «Μόνο αφόντας η κάθε σκέψη σου/ θα έχει πια από το νου σου το δοχείο εκχυθεί».

- Από το ποίημα «Η παροδικότητα και το αιώνιο», σελ. 31: «εαροσύνη», «Τα άνθη έδεσαν καρπό που μέστωσε στους μίσχους», «κεχριμπαρένιες αναλαμπές», «λευκασμένες απλωσιές», «της φωτιάς η αψιά οσμή», «σε μια αγγιξιά από χάδι απαλή», «τη βαθιά ουσία σου θ’ αγγίξεις», «Στην λευκή σου αστραποβολιά».

- Από το ποίημα «Να περνάς απαρατήρητος», σελ. 34: «Στις βαθιές πράσινες λίμνες των ματιών σου/ αγκυροβολημένα τα όνειρά σου», «με ένδυμα υφασμένο/ από φύκια και όνειρα», «η ώρα γαλάζια, τα φτερά σου από άνεμο», «Τα μάτια αντανακλούν την ψυχή την αστραποβόλα», «ο νους ξεχτένιστος», «η ορμή της νιότης στις στράτες των ερώτων», «τα φιλιά άγριες φράουλες», «με ώριμο τον καρπό στα σπλάχνα», «γλυκά γερνώντας, γέρνοντας στην ζωή».

- Από το ποίημα «Οδύσσεια προς του νου την Ιθάκη», σελ. 36: «στου ονείρου μου τις στράτες», «την ώρα που ο νους απλώνεται κοιμώμενος», «γυρεύει στην οικεία του οικία να γυρίσει», «πολύγνωμες φωνές», «ο προορισμός προς την βαθιά της φύσης την ουσία», «στο κέντρο της ο ενυπάρχων προορισμός».

- Από το ποίημα «Προς την ψυχή», σελ. 38: «Ποιος τολμητίας σε καταστέρωσε ψυχή/ ως λάμπος στον θόλο τ’ ουρανού», «Είσαι της ύπαρξης η αυγινή ψυχή», «με νόστο ποθοτράνταχτο σημαδεμένη», «Στων οφθαλμών σου τον υγρό βιότυπο/ κύκνοι κι ονείρατα πλέουν», «Του χρόνου το χρυσάφισμα».

- Από το ποίημα «Μια νότα στη μουσική των σφαιρών», όπου η ποιήτρια, ανακαλύπτει τα μονοπάτια της ψυχής της, μ’ έναν διαλογισμό πάνω στη «μουσική των σφαιρών» του Πυθαγόρα, σελ. 40: «Στο αειχρόνιο άσμα του κόσμου», «αξέχαστος είμαι δροσερένιος ήχος», «έφυγε στους δρόμους του ουρανού».

- Από το ποίημα «Το λάθος είναι δάσκαλος», σελ. 41: «ο βαθυκύανος καιρός/ σκοτίζει όλες τις μεριές», «με βελονιές μαλαματένιες η ζωή/ κεντά αστέρια στα ουράνια», «νυχτωσιά», «λαθοχώραφα», «στης ζήσης την γκρεμώδη ρεματιά», «αγκαθοκέντρια», «λειψοφέγγαρο», «της ζήσης σου παράσημα είναι όλες σου οι πληγές», «με αιώνια χρώματα στον ουρανό/ σε ζωγραφίζουν», «Μέσα στο φως ο νους με τη σκιά παλεύει», «μέσα απ’ το λάθος/ πάντα κάτι αληθινό προκύπτει και ανασαλεύει,/ με όμορφα όνειρα εκ νέου σε μαγεύει».

- Από το ποίημα «Ο νεαρός μπουρλοτιέρης, 1821», σελ. 44: «Η βάρκα αλαφροκούνητη», «αύρα της απανεμιάς», «αλαφροπάτητες οι μοίρες», «να ράνουν με άρωμα τη στιγμή», «της λευτεριάς καμάρωμα βροντερό», «ίχνος αλαφροπάτητο στο απαλό αεράκι», «μυρωδιά πατρίδας», «της μάνας το φιλί στο μέτωπο/ φωλιαμένο για πάντα», «με μια Παναγιά στον κόρφο», «του κοριστιού το φευγαλέο φιλί,/ αγριοκέρασο στα χείλη», «του αδελφού το χαιρέτισμα από το ξάγναντο», «του πατέρα το χέρι, βαρύ από τον κάματο», «μια μέρα μακριά, μια ώρα μακριά, μια ζωή μακριά» (πολύ ωραία επανάληψη, επαναφορά-επάνοδος), «μεσοπέλαγοι βράχοι», «βόγγος βαθύς στης θάλασσας στα ζοφερά της στήθια», «Εκεί υποδέχτηκε το πέλαγος/ στα σπλάχνα του το περήφανο ξάρτι», «το άτι το θαλασσινό που πληγωμένο/ βυθίστηκε πια στα σκοτεινά νερά», «Νύχτα τρομερή, νύχτα φωτιάς, νύχτα βελουδένια, νύχτα αφέγγαρη» (κι άλλη ωραία επανάληψη, επαναφορά-επάνοδος), «να διώξει της νύχτας της βαθιάς το σκότος το βαρύ».

Αγαπητέ αναγνώστη, αυτό που έκανε μόλις τώρα ο γράφων, ήταν να γεμίσει μια ολόκληρη σελίδα Α4 με ορισμένα λαμπερά πετράδια από αυτά που περιέχονται στο ανά χείρας βιβλίο, παρ’ όλο ότι αυτά που είχε σημειώσει για παρουσίαση ήταν υπερτριπλάσια των αναφερθέντων. Λόγω χώρου και χρόνου και μόνο γι’ αυτό θα πω «δυστυχώς δεν ήταν δυνατό να παρουσιάσω όλους τους πολύτιμους λίθους της παρούσας έκδοσης και, πολύ περισσότερο, να τους αναλύσω», γιατί, διαφορετικά, στα πλαίσια του σκοπού που εξυπηρετεί η δική μου παρέμβαση, το αποτέλεσμα θα ήταν αντιστρόφως ανάλογο του επιδιωκομένου.

Βέβαια, το παραπάνω γεγονός, της ύπαρξης ενός τόσο μεγάλου όγκου περίτεχνων συνθέσεων σε μόλις 36 σελίδες, όσες δηλαδή πιάνουν τα 16 ποιήματα της συλλογής της Έλενας Παπαθανασοπούλου, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως υπερβολή. Και πράγματι, είναι υπερβολή! Υπερβολή, σε σχέση με το επίπεδο του μέσου όρου των αναγνωσμάτων που έχει την τύχη ή μήπως, κάποτε και την ατυχία, να διαβάσει ο σύγχρονος Έλληνας αναγνώστης, ο οποίος, κατ’ αυτόν τον τρόπο είναι μισο-αναγκασμένος να παραμένει, ως μέσος όρος, στα χαμηλά επίπεδα του μέσου όρου των κυκλοφορούντων εκδόσεων, χωρίς μ’ αυτό να θέλω να πως ότι όποιος αισθάνεται την ανάγκη να εκφραστεί με το γράψιμο, δεν πρέπει να το επιχειρεί – σ’ αυτή την περίπτωση την ευθύνη την έχουν εξ ίσου, πέραν των αρμοδίων θεσμών, οι καθ’ ύλην αρμόδιοι, αυτοί, δηλαδή, που πρέπει να τον καθοδηγήσουν, να τον διδάξουν, να τον βοηθήσουν να γίνει καλύτερος συγγραφέας ή ποιητής, τουτέστιν οι υπεύθυνοι των λογοτεχνικών φορέων, οι εκδοτικοί οίκοι και οι διευθύνοντες των εκτύπωση βιβλίων, αφενός, και, αφετέρου, ο ίδιος ο επίδοξος λογοτέχνης, αν δεν φροντίζει με τη μελέτη και την προσπάθεια να βελτιώνεται. Όμως το βιβλίο αυτό δεν γράφτηκε για να διατηρήσει τον μέσο όρο του επιπέδου των αναγνωστών εκεί που είναι σήμερα, αλλά να τον πάρει απ’ το χέρι και να του δείξει τη δύναμη της ψυχής του και τη δυναμική του πνεύματός του, ώστε όσο είναι δυνατόν να τον έλξει προς τα πάνω, προς το φως της ψυχής, εκεί, στους δρόμους που στο πνεύμα αρμόζουν. Και όπως και να το κάνουμε, η Έλενα Παπαθανασοπούλου επέλεξε να είναι ο ένας εκ των δύο, εκ διαμέτρου αντίθετων, πόλων της νόησης, αυτός με τους λίγους, σήμερα, υπηρέτες, που διακονούν σε τόσο υψηλό επίπεδο το φως. Έπειτα, ας μην ξεχνάμε ότι δεν φταίει ο Όμηρος αν σήμερα οι περισσότεροι από μας δεν μπορούν καταλάβουν τις λέξεις που χρησιμοποιεί - παρ’ όλο ότι τις χρησιμοποιούμε ως συνθετικά άλλων λέξεων και εμείς στη δική μας εποχή - αλλά η δική μας αμορφωσιά και το ότι, ούτε εμείς, ως σύνολο και ο καθένας ξεχωριστά, ούτε και οι υπεύθυνοι ταγοί φρόντισαν να καλλιεργήσουν, όπως και όσο έπρεπε και χρειαζόμασταν, το πνεύμα μας, την παιδεία μας, τον χαρακτήρα μας!

Εν κατακλείδι, μελετώντας κανείς το υπόψη μνημειώδες (κατά τη γνώμη του γράφοντα), έργο, είναι ως να εμβαπτίζεται απ’ την αρχή, ως νεοσσός μαθητής σ’ ένα πολύμορφο μελίσσι, εργαστήρι, γιορτάσι γνώσεων και κυρίως σφυρηλατήσεως της ψυχής του, καλλιέργειας της προσωπικότητάς του, ενδυναμώσεως της παιδείας του, μέσα από τους διαύλους που του ανοίγει η ποιήτρια στην ψυχή του. Διαύλους για να οδηγηθεί και να γνωρίσει τον νου, δηλαδή την απεραντοσύνη του, δηλαδή τον προορισμό του, με εργαλείο την ψυχολογία και την αναζήτηση της αλήθειας μες στην ψυχή του και με όχημα την ομορφιά της ποίησης. Της ποίησης αυτής που παίρνει την ομορφιά της και την αξία της, από την ομορφιά της ψυχής που ερευνά περπατώντας εντός της, και από το μεγαλείο και το φως του προορισμού, στο ταξίδι της ψυχής, όπου μέσα από τη φιλοσοφία ανακαλύπτει τον νου.

Για όλους αυτούς τους λόγους, θεωρώ ότι θα ήταν ευχής έργο, εάν την ευωδιά των ανθών της απεραντοσύνης θα μπορούσαν να την γευτούν και να την απολαύσουν όλοι οι μαθητές των σχολείων, αν φυσικά, το Υπουργείο Παιδείας, θα είχε την έμπνευση να το δωρίσει στους μαθητές μέσα από την ένταξή του στο πρόγραμμα διδασκαλίας των σχολείων και κυρίως των Γυμνασίων και Λυκείων. Εξάλλου, μέσα απ’ όλα σχεδόν τα ποιήματα της συλλογής, αναδεικνύεται η αξία της αγωγής προς τον δρόμο της αρετής (την σοφία, την ανδρεία, τη σωφροσύνη, τη δικαιοσύνη), μέσω του αγώνα του νου, δηλαδή του ηνιόχου, κατά το παράδειγμα του Πλάτωνα, να ισορροπήσει το επιθυμητικό της ψυχής (τα πάθη, το ενστικτώδες, το διεγείρον πάσης  φύσεως ηδονές εις το σώμα) με το θυμοειδές της (την ευαισθησία, το θάρρος, την τόλμη, την αποφασιστικότητα), ήτοι με τα δύο άλογα του πιο πάνω παραδείγματος του Πλάτωνα. Αυτό, φυσικά, χωρίς να παραμελούνται και οι άλλοι παράμετροι παιδείας του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού μας.

Θα ήθελα να τελειώσω αυτή την παρέμβαση με δύο αποσπάσματα από δυο αριστουργήματα της ανθολογίας:

Από το ποίημα «Προς την ψυχή», σελ. 38, όπου κραταιώνεται η άποψη του Μάρκου Αυρηλίου, ότι «Μέσα σου είναι η πηγή του καλού και θα αναβλύζει πάντα αν πάντα την αναζητάς» (Μάρκος Αυρήλιος, Τα Εις Εαυτόν, ζ59) .

«… Γιορτή του ονείρου σου κι όνειρο της γιορτής σου

είναι η άφατη ανείπωτη ομορφάδα

η χαρωπή βαθύτερη υφή σου.

Στου νου τον δρόμο απλώνεσαι,

δρόμος εσύ ανοιχτός,

οδεύεις, οδός και οδοιπόρος

με όνειρα στικτός

κι αν ψυχή ανόθευτη μπήκες

στο μονοπάτι να βαδίσεις

στης Φύσης την Αλήθεια σου

θέλεις πρωτίστως να γυρίσεις,

τον νόστο τον απύθμενο

που κατακαίει τα σπλάχνα να επιλύσεις.

Του χρόνου το χρυσάφισμα

σε καταστέρωσε στον θόλο του ουρανού,

βρήκες τη θέση σου στο φως

ως νους που χύνεται ολοκάθαρος στον νου».

Από το τελευταίο ποίημα της ανθολογίας, «Ο νεαρός μπουρλοτιέρης, 1821», σελ. 44, όπου χρυσαστράφτει η αλήθεια ότι όταν η ψυχή έχει τραφεί και σφυρηλατηθεί με ιδέες όπως «αληθινά ελεύθερος είναι όποιος τον θάνατο μπορεί να αψηφήσει», γιατί, «τί αξία έχει να ζεις, χωρίς λευτεριά και αξιοπρέπεια», τότε και μόνο τότε μπορεί να υπερβεί τον εαυτό της και να πραγματοποιεί άθλους, όπως αυτός των αγωνιστών του 21 που οδήγησε στην Ανάσταση του Γένους και της Λευτεριάς:

«…Η ζωή του φλόγα κρυφή, ο ίδιος δάδα,

η θυσία του όνειρο θαλασσινό,

γλάρος ανάριος το πέταγμά του,

τραγούδι η καρδιά του και ύμνος

που απαγγέλλεται ξάστερος, καθάριος,

σύννεφο κι αύρα γλυκιά η ψυχή,

τη λευτεριά ζωγράφισε φεύγοντας

σε όλους τους τόνους

των αστραφτερών χρωμάτων της θαλασσινής αυγής,

σε όλους τους τόνους του αύριο που θα ’ρθει».

Παπάγος, 29 Αυγούστου 2023

ΓΕΝΙΚΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

 

Αγαπητά μέλη, φίλες και φίλοι, ευγενικά υπενθυμίζουμε ότι όσοι επιθυμείτε να παρευρεθείτε στις εκδηλώσεις απονομής των διαγωνισμών (ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΜΑΘΗΤΙΚΟΣ ΜΑΘΗΤΙΚΟΣ, 13ος ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟΣ & ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟΣ ΓΙΑ ΜΑΘΗΤΕΣ, ΒΙΒΛΙΑ ΧΡΟΝΙΑΣ) που ετοιμάζουμε για διεξαγωγή μέσα στο έτος όπως δηλώσετε συμμετοχή στην αντιπρόεδρο κ Ζωή Φράγκου στο gzkaroutzos@gmail.com 

Θα δοθούν ανακοινώσεις με τις ημερομηνίες και όλες τις σχετικές λεπτομέρειες.

ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΠΑΝΑΓΑΚΟΥ

 

ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ ΠΑΤΡΙΔΑ

 

Την εικόνα σου ιππαστί του χρόνου,

προσπαθώ να αποδελτιώσω πατρίδα αγαπημένη·

στην παλέτα της μνήμης,

με τον χρωστήρα της πορείας σου·

και να συνθέσω το ποίκιλμα του ίχνους σου,

στο τελάρο του κόσμου.

Μα κάθε νέα πινελιά

ακυρώνει παλιές σελίδες,

λες κι ένα μυστικό χέρι σβήνει, κάθε φορά,

τα ξακουστά πεπραγμένα,

λες κι έχει πατηθεί εφιαλτικό

κάποιο αντίστροφο πλήκτρο ins

της ιστορίας σου.

Καλώ την παλέτα μνήμης των ιχνών του χρόνου,

να γεμίσει το τελάρο,

χρησιμοποιώντας ίδιους

και χρησιμοποιώντας άλλους χρωστήρες,

άλλες γραφίδες.

Μα πάλι, χωρίς αποτέλεσμα.

Καμιά μνήμη χρωστήρας,

πινέλο ή γραφίδα δε δέχεται να γράψει

δίπλα, σύριζα και ομόχρονα

με στιγμές αλλότριες,

στιγμές που δε σου πρέπουν!

Δε γράφεται «Ίμια»,

πάνω στων Ψαρών την ολόχρυση ράχη!

Και δεν πηγάζει από Θερμοπυλών στενά

ούτε, έστω, ένα, ευχαριστώ ντροπής!

Ούτε μπορεί να αρθρωθεί η υποταγή

σε καμιάς … συνωστισμένης Σμύρνης ή Χίου,

το ποτάμι της θυσίας!

Σε κανένα μόριο Ελλάδας!

Στο πιο ασθενές, το ελάχιστο, το έσχατο, το πιο μακρινό`

ακόμα και σ’ αυτό!

Ούτε στης Κύπρου το φωτογάλανο, ελληνόπνοο ουρανό

των θυσιών και των ολοκαυτωμάτων!

Στον όρθρο της αινέσιμης ακολουθίας προς την ένωση!

Στου Ευαγόρα, στου Τάσσου, στου Σολωμού τη ματωμένη ύψιστη παρακαταθήκη!

Δεν σταλάζουν φόβο και δειλία

οι καταρράκτες φωτός

των φωτοβόλων ψυχών των Μαραθωνομάχων

και δεν εξαχνούται ούτε μία

απ’ τις Αιγαιοπελαγίτικες στάλες διαθήκης

των λεοντόκαρδων ναυμάχων της Σαλαμίνας!

Γη και ύδωρ δεν παρέδωσε ποτέ

το «μολών λαβέ» των ουρανών!

Ούτε πατρίδα φιλημένη πωλεί,

των αστερισμών της αξιοπρέπειας το πέρφανο

«το μεν την πόλιν συ δούναι…»!

Κι ούτε ποτέ προδόθηκαν με κάποιο ΟΧΙ

τα ονόματα των ανέμων της λευτεριάς!

Πώς, μπορεί να γίνει, λοιπόν;

Πώς να επιτρέψουν οι καθαροί ουρανοί

των λογισμών της αλήθειας, «Σκόπια»

δίπλα σ’ ένα Μεγαέλληνα Αλέξανδρο,

σ’ ένα Μεγαφίλιππο, σε μια Μακεδονία Ελλάδα!

Πώς είναι δυνατό, η γλαυκή θάλασσα της μνήμης

να μην αφανίσει στην άβυσσο του ορυμαγδού της

κάθε έρκος οδόντων που θα επιτρέψει

την εκφορά τέτοιας βεβήλωσης

της ματοβαμμένης αιωνιότητας!

Και ποιο ματοβαμμένο χώμα δε θα συντρίψει

στον εγκέλαδό του

όποια κι αν γίνει προσπάθεια ατίμωσης της ιερής γης!

Γιατί, η Αιγαιοπελαγίτισσα μάνα καρτερεί,

με την ασπίδα της στην καρδιά της Ελλάδας,

και με το «ταν ή επί τας» στην ψυχή των παιδιών της!

Γιατί οι τριακόσιοι δεν έπεσαν για να γιομίσει ντροπή η πλάση.

Γιατί ο Παύλος Μελάς ζει ξανά,

σε κάθε Μακεδονομάχου την υψίθεη αντανάκλαση.

Κι η Χαρά Νικολοπούλου ποτίζει το γόνο της Ελληνίδας στη Θράκη

με το αγλάισμα της ψυχής της Δέσπως`

και της Μαντώς` και της Μπουμπουλίνας!

Και γιατί το υψιμέλαθρο πνεύμα του Τάσσου Παπαδόπουλου,

σύντριψε τα αναναυνανιστικά εκτρώματα

των μίσθαρνων υαινών,

ορθώνοντας το ανάστημα της Κύπρου

πιο ψηλά κι απ’ την κορφή του ουρανού:

στην στέγη της ψυχής μας!

Όμως, οι σύγχρονοι υλοτόμοι άνακτες

στης δημοκρατίας το δάσο

– ό,τι απόμεινε από δαύτο-

δε μου επιτρέπουν ούτε τη φωτιά να σβήσω·

τη φωτιά της προοπτικής των όποιων Ιμίων,

των κάθε λογής Σκοπίων·

των αποβάσεων και των κατοχών.

Δεν μου επιτρέπουν τη φωτιά να σβήσω…

τη φωτιά που άναψαν

για των ματιών μου την τύφλωση·

για την κάμψη των φτερών μου!

Απαγορεύονται και οι παλέτες με αυθεντικούς χρωστήρες.

Μόνο σε άυλες, ξεχωριστές παλέτες,

με το μελάνι της καρδιάς μου,

μπορώ να σε απαθανατίσω στιγμή - στιγμή

πατρίδα μου φιλημένη!

Ύστερα, μην μπορώντας ν’ απλώσω

το εύρος τους στην απαγόρευση των καιρών -

μέχρι η σπίθα μου,

σπίθα του έρωτα για τ’ ωραίο και τ’ αληθινό

σπίθα της μνήμης για ουρανό αιώνων,

σπίθα της άνοιξης στο χείλος του βοριά,

σπίθα η σπίθα μου, μέχρι ν’ ανάψει πυρκαγιά

στην άγια γειτονιά της ώρας,

να σημάνει η ώρα σου Ελλάδα,

η ώρα των αιώνων,

"η ώρα των ωρών" -

να τοποθετήσω πρέπει,

τη μια παλέτα πάνω στην άλλη,

καταντικρύ στον ήλιο,

για να δω,

στο τελάρο της συνείδησης της ιστορίας,

να προβάλουν οι ακτίνες Του

το ΟΝΟΜΑ Σου!

 

                                                                        Ιωάννης Παναγάκος – Σ.Σ.Ε./1971

                                                                        Δάσκαλος Σκακιού – Λογοτέχνης

                                                                        Μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών

                                                                        και της Ενώσεως Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος