Καραβάς
Στις ευωδιές του Καραβά ο νους μου αρμενίζει,
όταν παιδί αμούστακο τις λεμονιές ποθούσα,
μα τώρα που μεγάλωσα ο λογισμός δακρύζει
μέσα σε θλίψης φυλακή για κείνα π’ αγαπούσα.
Πού ’ναι του Κεφαλόβρυσου τα δροσερά ρυάκια
να μου ξεπλύνουν τις πληγές και να μου τις γιατρέψουν,
προτού ξεσκίσουν τ’ όνειρο της ασπλαχνίας κοράκια
και πριν τα γάργαρα νερά απ’ τον καημό στερέψουν;
Θυμούμαι κάποιους έρωτες με θάλασσα λουσμένους
να τραγουδούν γλυκόλογα στης Λάμπουσας τα μέρη
καθώς το κύμα γένναγε ήχους γαληνεμένους
που αγκαλιάζαν με στοργή τ’ αρχαίο το λημέρι.
Τώρα μονάχος έμεινα με συντροφιά τις ώρες
στης νοσταλγίας τη σκηνή ψάχνοντας νά βρω λύση,
πώς θα μπορέσει ο ήλιος μου τις ματωμένες μπόρες
με την ελπίδα οδηγό κάποτε να νικήσει.
Γιάννης Τσίγκρης
ΚΛΟΥΘΩΝΤΑΣ ΤΩΝ ΛΕΜΟΝΑΝΘΩΝ ΤΟ ΜΥΡΟ
Τα βλέφαρα νοσταλγικά βαραίνουν
Η σκέψη μου εκ νέου σε αναζητά.
Οι αισθήσεις εκ βαθέων πάλλονται συνειρμικά.
Του νερού το κελάρυσμα, αμέριμνα χαρούμενο,
ψιθυρίζει λόγια παρήγορα στ' αυτιά.
Της φυλλωσιάς ο δρόσος, της επιβίωσής μου η ελπίδα.
Βαθυπράσινοι οι πορτοκαλαιώνες σου με παρασύρουν
σε ανέλπιστη της θλίψης καταδεξάμενη ηρεμία.
Μετέχω ανίσχυρα στο μεθύσι των αισθήσεων
κλουθώντας των λεμονανθών το μύρο.
Στον Κεφαλόβρυσο ξεδιψώ και ξαποσταίνω.
Απ’ τα χείλη μου ευσεβώς ανεβαίνει
μια αυτοσχέδια ικεσίας προσευχή
στην Παναγία την Ευαγγελίστρια.
Ψαλμοί ελέους, αντηχούν στην Αγία Ειρήνη.
Ταξιδεύω το νωτισμένο μου βλέμμα
στο λαξευτό βράχο και γύρω.
Παναγία Αχειροποίητος, Γαλατερούσα,
αρχαία Λάμπουσα,παραλία του Ζέφυρου.
Mέγας της φύσης και του ανθρώπου θησαυρός.
Έγκλειστο στις αναμνήσεις μου το στιγμιαίο τοπίο
ες αεί κομμάτι της παθούσης καρδίας μου.
Ο νους πικρά δηλεί «μη αποδεκτόν»
το πειραγμένο σήμερα του Καραβά,
του Δεν Ξεχνώ μου το κρεσέντο.
© Εβίτα Κωνσταντίνου
Αγιασμένη Γη
Ευλογημένος
τόπος, αγιασμένη γη του Καραβά,
εχθροί
τον εμολύνανε, προς ανηφόρα όλο τραβά.
Η
ευφορία της Κερύνειας, παντού είν’ορατή,
όμως
το πόδι του εχθρού, χρόνια καταπατεί.
Η
Παναγιά Ευαγγελίστρια μαζί και η Αγία Ειρήνη,
κάποια
στιγμή θα απονείμουνε μαζί δικαιοσύνη.
Προστάτιδες
είναι Αυτές, Θεού απεσταλμένες,
δύναμη
δίνουν εσαεί σε μάνες χαροκαμένες.
Ο
Κεφαλόβρυσος όπου περνά, θαύμα ζωής χαρίζει,
με
τα νερά τα δροσερά, τα δέντρα όλα ποτίζει.
Κι
αν ο εχθρός με έποικους, τον τόπο αλωνίζει,
παρανομίας
εισβολή, απλώς επισφραγίζει.
Ποτέ
μέσα στην ψυχή, η ελπίδα δεν θα φύγει,
στην
πίστη μας εις τον Θεό, έχουμε καταφύγει.
Οι
Καραβιώτες πάντοτε επιστροφή προσμένουν,
στην
γη των πατεράδων τους, να πάνε αναμένουν.
Ο
αγώνας είναι δύσκολος, κανείς δεν το αρνείται,
με
όπλο την ενότητα, ελευθερία ενεργοποιείται.
Το
θέμα είναι εθνικό, υψίστης σημασίας,
Ελληνοκυπριακής
ομόνοιας μα και συνεργασίας.
Όρκο
καρδιάς οφείλουμε σε Θεό και σε προγόνους,
να
δώσουμε ελεύθερο τον Καραβά, σε παιδιά και απογόνους.
Ποτέ
μην παρατήσουμε αυτόν εδώ τον στόχο,
μπροστάρη
μας να έχουμε, τον Ιερό τον Λόχο.
Λησμονιά στον Καραβά Γαία
Πέρασα από τον Καραβά και στάθηκα λιγάκι
στην μια μεριά η θάλασσα στην άλλη το Κεφαλοβρυσάκι.
Πορτοκαλιές και λεμονιές ,ξεδίψασαν μαζί μου
την δίψα όμως απ΄ τα χείλη σου, δεν φρόντισα καλή μου.
Μία σταγόνα λησμονιά αχ! Παναγιά μου βόηθα,
μπερδεύτηκαν οι ρίζες μου στου Καραβά την πόρτα.
Την φίλησα κι αρρώστησα ΄κείνο το μεσημέρι
κι άδικα ψάχνω το φιλί στης ξενιτιάς τα μέρη .
Στα πόδια του ψηλού βουνού εκεί στην Άγια Ειρήνη
έχασε το μαντήλι της ,που χάρισα σε εκείνη .
Της χάιδεψα τα δάκρυα ,στης λεμονιάς τα άνθη,
πριν το ταξίδι την ε΄ βρει μες στις αρχές του Μάρτη