Κριτική της κ Παπαθανασοπούλου Έλενας
Ο Μιλτιάδης Ντόβας, γεννημένος στα Ιωάννινα το 1972, είναι Διδάκτωρ Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και εργάζεται ως εκπαιδευτικός Ε.Α.Ε. Είναι πολυγραφότατος συγγραφέας. Εκτός από φιλοσοφικά κείμενα έχει συγγράψει παραμύθια, ποιήματα, χαϊκού και έπη. Έχει συμμετάσχει σε πλειάδα ανθολογιών ενώ ποιήματά του έχουν μεταφραστεί σε άλλες γλώσσες. Είναι ενεργό μέλος της λογοτεχνικής ζωής της χώρας μας και συμμετέχει σε πολλούς
λογοτεχνικούς συλλόγους ως μέλος αλλά και ως κριτής σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Η παρούσα ποιητική συλλογή περιλαμβάνει τριάντα ποιήματα με θέμα τον έρωτα. Είναι γραμμένα σε ελεύθερο στίχο, γεμάτα εικόνες και πρωτότυπες μεταφορές. Με αυτά ο ποιητής περιγράφει βιώματα και όνειρα, συναισθήματα και σκέψεις, με έντονο συχνά προβληματισμό και φιλοσοφική διάθεση. Στο έργο του ενυπάρχει το φως και η χαρά με την θλίψη και το σκοτάδι, και αυτά συχνά εναλλάσσονται, όπως όταν γράφει: «Βασίλειο των Ερώτων η Ψυχή,
εκείνη που απελπίζεται, κλαίει, γελά και φεύγει». Άλλοτε μιλά περισσότερο για τις σκοτεινές πλευρές του ανθρώπου, «Λυπήθηκε το φως την «Ανθρωπιά» που ανέχεται τον θάνατο, / τον σπέρνει , τον σκορπάει», κι άλλοτε, σχεδόν με έκσταση, υμνεί τον έρωτα, το όνειρο και το φως, «Άστρα με των Ερώτων την Ψυχή/προβάλλουνε στα δεύτερα του Ονειρικού λιβάδια». Άλλες φορές πάλι ο ποιητής σχεδόν πονά μπροστά στην θέαση του Ωραίου, όπως για παράδειγμα όταν γράφει «Όνειρο κι απολύτρωση του Έρωτα το Φως, αβάσταχτο τιτίβισμα απ’ άσπιλα αηδόνια». Το «αβάσταχτο» του «άσπιλου» είναι μια αντίθεση, σαν να πονούν τα μάτια από το πολύ φως. Τις συναισθηματικές εντάσεις του ποιητή τις κοινωνούμε όχι μόνο μέσα από
αντιθέσεις, αλλά και μέσα από οξύμωρα σχήματα, όπου «τ’ άσπιλο μες στη σπίλωση», αλλά και «τ’ άσπιλα τα δόρατα αιτήθηκαν ψεγάδια». Η Γυναίκα αναδύεται φορέας του ωραίου αλλά και του μυστηρίου του έρωτα και της έμπνευσης μέσα από στίχους όπως «Ντυμένη με το Φως των Ποιητών! Απέριττη κι Απόλυτη προβάλλει η Γυναίκα!». Μπορεί κανείς να διαβάζει κάθε ποίημα ολόκληρο. Όμως και η κάθε πρόταση, έχει ένα νόημα, μια εικόνα ξεχωριστή, και είναι σαν ένα μικρό ποίημα.
λογοτεχνικούς συλλόγους ως μέλος αλλά και ως κριτής σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Η παρούσα ποιητική συλλογή περιλαμβάνει τριάντα ποιήματα με θέμα τον έρωτα. Είναι γραμμένα σε ελεύθερο στίχο, γεμάτα εικόνες και πρωτότυπες μεταφορές. Με αυτά ο ποιητής περιγράφει βιώματα και όνειρα, συναισθήματα και σκέψεις, με έντονο συχνά προβληματισμό και φιλοσοφική διάθεση. Στο έργο του ενυπάρχει το φως και η χαρά με την θλίψη και το σκοτάδι, και αυτά συχνά εναλλάσσονται, όπως όταν γράφει: «Βασίλειο των Ερώτων η Ψυχή,
εκείνη που απελπίζεται, κλαίει, γελά και φεύγει». Άλλοτε μιλά περισσότερο για τις σκοτεινές πλευρές του ανθρώπου, «Λυπήθηκε το φως την «Ανθρωπιά» που ανέχεται τον θάνατο, / τον σπέρνει , τον σκορπάει», κι άλλοτε, σχεδόν με έκσταση, υμνεί τον έρωτα, το όνειρο και το φως, «Άστρα με των Ερώτων την Ψυχή/προβάλλουνε στα δεύτερα του Ονειρικού λιβάδια». Άλλες φορές πάλι ο ποιητής σχεδόν πονά μπροστά στην θέαση του Ωραίου, όπως για παράδειγμα όταν γράφει «Όνειρο κι απολύτρωση του Έρωτα το Φως, αβάσταχτο τιτίβισμα απ’ άσπιλα αηδόνια». Το «αβάσταχτο» του «άσπιλου» είναι μια αντίθεση, σαν να πονούν τα μάτια από το πολύ φως. Τις συναισθηματικές εντάσεις του ποιητή τις κοινωνούμε όχι μόνο μέσα από
αντιθέσεις, αλλά και μέσα από οξύμωρα σχήματα, όπου «τ’ άσπιλο μες στη σπίλωση», αλλά και «τ’ άσπιλα τα δόρατα αιτήθηκαν ψεγάδια». Η Γυναίκα αναδύεται φορέας του ωραίου αλλά και του μυστηρίου του έρωτα και της έμπνευσης μέσα από στίχους όπως «Ντυμένη με το Φως των Ποιητών! Απέριττη κι Απόλυτη προβάλλει η Γυναίκα!». Μπορεί κανείς να διαβάζει κάθε ποίημα ολόκληρο. Όμως και η κάθε πρόταση, έχει ένα νόημα, μια εικόνα ξεχωριστή, και είναι σαν ένα μικρό ποίημα.
