Στην άκρη ενός συλλογισμού
Θα είσαι πάντα η σκιά που θρέφει τα σκοτάδια μου
το λευκό πέπλο που σκεπάζει αδιόρατα τις μέρες
//
μάρτυρες
υπάρχουν άνθρωποι που κουβαλάνε τον σταυρό τους σιωπηλά
–δεν τους ακούς ν' αγκομαχούν όταν ανηφορίζουν τον Γολγοθά τους–
και τους στρατιώτες που χτυπάνε τα καρφιά στα χέρια τους
κατάματα αντικρίζουν με καθαρό το πρόσωπο·
τις νύχτες γίνονται άγγελοι
μ' ένα παράξενο φως στα φτερά τους
ν' αστράφτει στα σκοτάδια του κόσμου
//
Διάφανη γραμμή
αυτή την ησυχία δεν θα τη βρούμε ξανά
–δεν έχει πιο πολύ από το τώρα
ούτε πιο λίγο από το πριν–
θα διασχίσουμε την άκρη αυτής της διάφανης γραμμής
χωρίς εμπόδια στη διαδρομή μας
μόνο η σκιά από μια κρυμμένη σκέψη
θα αφήνει το αποτύπωμά της στο πρόσωπό μας